Broeikasgasuitstoot door aangetaste draslanden

Drooggelegde en aangetaste draslanden in kustgebieden dragen in hoge mate bij aan CO2-uitstoot en zorgen tegelijk voor een vermindere CO2-opname. Dat concludeert de Wereldbank in een nieuw rapport. Het rapport doet een oproep tot bescherming en herstel van draslanden in kustgebieden.

Het Wereldbankrapport is geschreven in samenwerking met de International Union for Conservation of Nature (IUCN) en ESA PWA, een adviesbureau op het gebied van herstelling van rivier-, kust- en estuariagebieden.

Herstel van draslanden voor klimaatmitigatie

"Voor het eerst krijgen we goed in beeld dat de uitstoot van broeikasgassen door drooggelegde en aangetaste draslanden hoog is. Drooggelegde bodems, die rijk zijn aan organismen, zullen gedurende decennia CO2 uitstoten", vertelt Stephen Crooks, Climate Change Services Director bij ESA PWA - de organisatie die voor het rapport naar 15 kustdeltas wereldwijd keek. "De emissie zal toenemen bij aanhoudend verlies van draslanden." Draslanden zijn gebieden waar land en water in elkaar overlopen zoals moerassen, estuaria, mangrovebossen en wadland. Voor menselijk gebruik als landbouw of bewoning worden deze gebieden droog gelegd. Daarnaast spelen ook natuurlijke verschijnselen als verdroging (bijvoorbeeld in de tropen) een rol bij de aantasting van draslanden.

De huidige snelheid van aantasting en verlies van draslanden in kustgebieden gaat op het moment vier keer zo snel als die van tropische bossen. De vernietiging van 20% van de wereldwijde mangroves in de afgelopen tijd (zon 35.000 vierkante kilometer oftewel vier keer de oppervlakte van de stad New York) leidt tot de uitstoot van CO2 die in de afgelopen eeuwen is opgeslagen in de bodems. Dit verkleint ook de natuurlijke bescherming tegen zware stormen en andere weersextremen.

"We moeten samenwerken met de natuur om broeikasgas-emissies te verlagen, en tegelijk moeten we ook het vermogen van de natuur om CO2 op te slaan, weer herstellen", zegt Carl Gustaf Lundin, directeur van het IUCN Global Marine and Polar programma. "De CO2-emissie van verloren of aangetast drasland is dusdanig groot, dat het een wijziging in (inter)nationale beleidskaders rechtvaardigt, om herstel van deze gebieden te promoten."

C02-uitstoot door drooggelegde draslanden

Van de 15 bestudeerde kustdelta's waren er 7 die meer dan 500 miljoen ton CO2 hebben uitgestoten sinds hun drooglegging. Ter vergelijking: in 2007 stootte Mexico net iets meer dan 470 miljoen ton CO2 uit. 

Mangroves, moerassen en zeegrasweiden halen CO2 uit de atmosfeer en slaan dat op in de bodem, waar het voor duizenden jaren kan blijven zitten. Anders dan bij bossen op het land, bouwen deze mariene ecosystemen een soort van CO2-baden, waarbij ze grote hoeveelheden CO2 in het sediment onder zich opslaan. Ook slaan dit soort ecosystemen meer CO2 op: 5 keer meer dan tropisch bos. Als dit soort systemen worden drooggelegd, of veranderd voor landbouw of aquacultuur, komt de grote hoeveelheid CO2 uit de bodem weer vrij.

"Bescherming van deze kust-ecosystemen, en hun CO2-opslag, kan een win-winsituatie zijn", vertelt Marea Hatziolos, senior kust- en mariene specialist bij de Wereldbank. "Een van de voordelen van gezonde draslanden in kustgebieden is bijvoorbeeld kustbescherming - gezonde draslanden dragen bij aan de veerkracht van gemeenschappen, en slaan tegelijk CO2 op. Als behoud van dit soort gebieden aan de wereldwijde CO2-markt kan worden gekoppeld, is er een manier om te betalen voor instandhouding van de gebieden, wat leidt tot lokale en mondiale voordelen."